Wat over mezelf vertellen vind ik altijd moeilijk, niet omdat ik niets te vertellen heb of wil delen. Maar wat dan, o.k. …… dat ik zo’n groot geluk in de natuur vind. Als kind buiten in de sneeuw, regen en veel wind. In de sferen zijn, weg dromen en vormen zien in alles, zodat het leeft. Alleen zijn is heerlijk en bestaat ook niet. Wat wel bijna niet aan te gaan is, het verlangen naar, het gemis, er niet bij horen, er buiten staan. Het niet begrijpen terwijl ik weet dat alles door niet te begrijpen te begrijpen is, maar door opnieuw te herinneren, opnieuw verbonden te zijn in vrede door liefde in acceptatie en mededogen.
Een hele weg door ondertussen gewoon mens te zijn met al zijn beperkingen. Te genieten ook van die dingen die eigenlijk niet kunnen of mogen, binnen mijn grenzen onze grenzen zodat het uiteindelijk wel leuk blijft.
Het is voor mij zo een mooi beeld, zo’n droom dat iedereen en alles in z’n element mag zijn of in ieder geval op weg daar naar toe is. Tot volheid en schoonheid mag komen. Ieder in eigenheid, daar de kans voor krijgt. Daarbij denk ik zeker ook aan de natuur om me heen en in de wereld. Mens en dier, insecten, planten en mineralen. Als individueel mens verbonden met alles, dat is wat onbeperkte uniekheid en oneindigheid geeft.
Wat een uitdaging, een hele mooie cirkel van het leven, van mijn leven.